Overslaan en naar de inhoud gaan

logo

Wereldvluchtelingendag 2024: Eman maakte een mozaïek voor Atlas op het plein

Kunstenares Eman schildert de mozaïek. Ze draagt een zwarte hoofddoek en heeft een grijze jas aan. De mozaïek schildert ze in met groene verf.

Foto: maruszak.photo

Vandaag is het Wereldvluchtelingendag. Een dag waarop we nadenken over de uitdagingen waar vluchtelingen mee worden geconfronteerd en ruimte maken voor hun verhalen. Ondanks dat er vreselijke dingen gebeuren, dendert het leven voort. Met elke nieuwsuitzending voelen we meer dissociatie. Maar we mogen de broodnodige solidariteit niet verliezen. Vluchtelingen zijn mensen. Mensen zoals Eman en Mohammed.

Eman ontwierp een mozaïek op Atlas op het plein. Samen met haar man Mohammed en zoontje Younes zoekt ze haar weg in Antwerpen. Een moeilijke zoektocht, gevuld met angst en rouw.

Eman: ‘Ik begon te tekenen toen mijn broer stierf. Kunst is mijn manier om mezelf uit te drukken. Ik sluit me af van de wereld rond me en begin iets te maken met mijn handen.’

Ze komen van Jabalia, Palestina. Zij is kunstenaar, hij studeerde Literatuur en Wetenschappen. Younes is bijna twee jaar. 1,5 jaar geleden kwamen ze naar België, op zoek naar een betere toekomst. Maar waar het al moeilijk was, werd het nu onmogelijk. ‘Alle plekken die we kenden, waar we herinneringen maakten, zijn verdwenen. Het leven in Palestina was al pijnlijk en hard. Nu is alles weg. Onze families wilden niet evacueren, omdat ze niet als anonieme vreemden wilden sterven op straat. Als ze sterven in hun huis, weten tenminste de mensen rondom hun wie ze waren. We droomden van ooit terug te kunnen gaan om een feest te geven voor Younes met zijn familie. Maar dat kan nooit meer. We willen ons kind beschermen van dit trauma maar we houden ons met moeite recht. Het is moeilijk om te praten, om mensen te zien. We bestaan gewoon. We wachten nog steeds op onze papieren. Ik heb mijn integratielessen gedaan maar vind de motivatie niet om verder te gaan met de lessen Nederlands en hier een leven op te bouwen. We voelen ons zo geïsoleerd. Ergens heb ik nog een droom om ooit een kunstschool te openen, waar ik mensen kan helpen om kunst te maken. Maar de enige echte droom die we hebben is dat ons kind een betere toekomst heeft.’

Verhalen van (nieuwe) Antwerpenaren vind je op onze facebookpagina en instagram.
Foto: maruszak.photo

Deel